Time flies!

Time flies!

Daar ben ik wieder! Jeetje wat vliegt de tijd ineens zeg! Zo zaten we hier in het begin met het idee: we hebben nog zoooolang en zo zijn we alweer bijna klaar hier!
Afgelopen donderdag (16-05) moesten we voor een tweede keer naar de immigratiedienst voor de laatste verlenging van ons visum, anders zouden we de laatste week illegaal in Indonesië verblijven. Omdat wij niet graag de indonesische gevangenis van binnen willen zien, hadden we onze formulieren al twee weken van tevoren bij Joko, het mannetje dat hier over de visums gaat, ingeleverd. Hij zou ze woensdag 15-05 af hebben. Wij kwamen donderdag 16-05 (we gaven hem een dag uitloop) en er bleek voor ons allebei 1 formulier niet te zijn ingevuld. Wij nagevraagd of deze niet moest worden ingevuld: ‘Nee hoor, is niet nodig!’ ‘Weet je dat zeker?’, ‘Nee, is echt niet nodig!’. Ook hadden we drie formulieren, waarvan er 1 een stempel kreeg. ‘Moeten op de andere formulieren niet ook een stempel?’ ‘Nee hoor, dat is niet nodig’ ‘Weet je het heel zeker?’ ‘Ja heel zeker!’. Na nog een keer navragen geloofden we hem semi. Hadden we dus beter niet kunnen doen. Na een uur reizen kwamen we aan bij de immigratie dienst en het mannetje zei vrijwel direct: ‘Dit formulier moet ook worden ingevuld’ en ‘Dit formulier heeft nog een stempel nodig’....................
JUIST. FIJN. DANKJE JOKO!

Na een uur terugreizen, kokend in ons eigen woedende soepje (en natuurlijk van de warmte hier ;)) kwamen we weer aan op PRY. Hier hebben we beiden onze formulieren op Joko’s tafel gesmeten met de boodschap dat ie het maar gelijk ging invullen waar wij bij zaten. Stempels geeist, terwijl de fout werd weggelachen, zoals hier met alle fouten gebeurt. Nou, zo grappig vonden wij het niet.
Na een half uur gingen we weer op pad. Bij de immigratie aangekomen, bleek de staff pauze te hebben. Die hebben ze heel hard nodig om 12 uur, aangezien ze pas om 14.00 dicht gaan. Je kunt je voorstellen dat ze het maar wat zwaar hebben. Na drie kwartier gewacht te hebben, konden we onze formulieren zo inleveren en werd er niet eens extra gekeken naar de eerder incomplete stukken.
Voordat we op de terugweg gingen hebben we onszelf eerst getroost op een Dunkin Donut; die hadden we wel verdiend. Terug op PRY was ik volledig leeg en kwam er echt niks meer uit m’n vingers.
Vrijdag hebben we hard aan ons research gewerkt.
Op zaterdag hadden we voor (vooralsnog) de laatste leercursus gevolgd. Renée heeft haar schoenen gefinished en ik heb gewoon in 1 dag (knap voor mijn doen) mijn schoenen kunnen maken. De dag was wederom super leuk en het resultaat mag er weer zijn!
We hadden een scooter gehuurd om naar de leather course te komen. Ging allemaal goed, we leven namelijk nog en het was superleuk. Tot op de terugweg de scooter het ineens begaf. Ja geen benzine. Wisten wij veel, normaal gesproken krijg je zo’n ding toch getankt afgeleverd? Gelukkig hoefden we niet meer zo ver naar het bureau waar we de scooter hadden gehuurd.
Voor afgelopen zondag hadden we cavetuben geboekt. We werden ’s ochtends om 7.30 opgehaald (wat weer goed ging! Thanks to Losari !) en zaten in de mini bus met twee vrouwen uit Amerika. Het was ongeveer anderhalf uur rijden naar Wonosari, Gunung Kidul, waar we zouden gaan cave tuben. Hier moesten we de daadwerkelijke trip nog boeken en betalen, wat voor 3 bestemmingen zo’n 9 euro kostte. Als eerste gingen we naar de Pindul Cave, met 3 verschillende kamers. We gingen de cave in met grote zwembanden. De eerste kamer was half licht, waar we mooie stalachtieten zagen, die je normaal alleen maar op foto’s ziet. Het was een heel onwerkelijk gevoel, net alsof je in de Efteling bent haha! De tweede kamer was helemaal donker, waardoor de guides met hun lichten alleen nog dingen konden aanwijzen. In de grotten waren ook veel vleermuizen aanwezig, die allemaal sliepen. Anders zouden ze ons opeten volgens de guide hahahah. Good story bro!
De laatste kamer leek rechtstreeks uit een vakantiebrochure te komen, super mooi! Het licht kwam naar binnen vallen, waardoor je een goed beeld kreeg van de grot. Hier ben ik nog van een rots afgesprongen. Wel eerst de guide laten springen natuurlijk, dan wist ik zeker dat het veilig was haha!

De tweede stop was de Sungai Oya, een rivier waarop we ook met de grote zwembanden gingen drijven. De 2 Amerikaanse dames waren hier overduidelijk minder goed in dan wij; de ene kieperde steeds uit de band en de andere was niet zo goed in het vasthouden van de andere banden. De guide moest meerdere malen ‘rescues’ uitvoeren haha! De rivier was leuk; af en toe een stroomversnelling en ondertussen lekker chillen op de banden in de zon.

Onze laatste stop van de dag was de Sriti Cave. Deze cave gingen we in zonder banden. We moesten een steile trap af en kwamen zo uit in een donkere grot. We hadden een extra gids erbij gekregen; waarschijnlijk vond hij het wel leuk, 4 van die blanke dames. De eerste (niet engels sprekende) gids had duidelijk tijdens de riviertocht opgepikt dat wij wat woorden Indo konden, want de tweede gids begon hele Indonesische verhalen tegen me. Ik ving er af en toe wat van op, waardoor hij nog meer dacht ik wel indo kon. Nou niet dus haha! De laatste grot was het leukste van ze allemaal; we waren hier gewoon echt met z’n 6’en! Hierdoor was het heel stil in de cave, allleen ons eigen geluid was hoorbaar. De grot stond semi-onderwater, waardoor we af en toe tot onze nekken in het water stonden. En mooi dat de grot was!

We hebben een super leuk weekend gehad weer in ieder geval! 

Maandag moesten we weer naar de immigratiedienst, voor het betalen van ons visum. Nu moeten we vrijdag weer heen, om ons paspoort inclusief visum ophalen. YEAH.

Ons research begint ook al aardig op te schieten, de deadline staat voor aankomend weekend. Zoals het er nu uitziet gaan we die rustig halen; we hebben hard gewerkt de afgelopen dagen!

Voor we het weten zitten we alweer in Australië.. Het dringt nog niet helemaal tot me door dat we er al zo snel heengaan! My god.. Heb er wel SUPER VEEL zin in! 

Nou, wellicht schrijf ik nog een laatste verhaaltje als volgend verslag over Indo en anders horen jullie pas van mij vanuit Australie. 2 Juni vliegen we door! Waaah!


xxx