Eerste week PRY

Selamat pagi!

De eerste week PRY zit er al weer op. Wát een week, wat een week.

Ik zal even bij het begin beginnen. Zondag vertrokken we rond één uur van ons hotel in yogya, met de taxi. Weer proberen af te dingen, maar is weer niet helemaal gelukt. Uiteindelijk werd de eindprijs weer net iets te makkelijk gemaakt door de taxichauffeur..
Onderweg begon het langzaam te regenen. Uiteindelijk kwamen we in de stromende regen aan bij Pussat Rehabilitasi Yakkum. Bij de front desk zat een man, die gelukkig wel een beetje engels sprak. Hij bracht ons naar onze kamer. Onze kamer ziet er als volgt uit: er staan 3 stapelbedden, dus we hebben alle drie een eigen ruimte, er staan drie stoelen, een tafel en een onhandig kastje. Na een paar minuten maakte we kennis met ibu (wat mama betekent in het indonesisch) Ruth. Zij stelde zich voor als de moeder van alle kinderen die op PRY aanwezig zijn en dus voor de aankomende drie maanden ook onze moeder. Haar kamer is letterlijk naast die van ons, dus ze kan ons makkelijk in de gaten houden. Ze gaf aan dat ze ons voor zou gaan stellen tijdens het avond eten aan de kinderen.

Het ontbijt is hier om 6.30 (AU!), de lunch begint rond 12.30 en het avondeten is om 17.30.
Als het etenstijd is gaat er een soort van geluid af, wat vergelijkbaar is bij een luchtalarm in Nederland. Het is nagenoeg dezelfde toon, alleen gaat ie minder lang af.

Bij het avondeten werden we dus voorgesteld. In de eetruimte, wat overigens wel gewoon buiten is, staan 15 tafels met banken. Op alle tafels staat eten en worden de borden en bekers verdeeld. Het was voor ons wel een aparte gewaarwording. Vooral ook omdat je ook hier door iedereen met grote ogen wordt aangekeken. We werden door Ibu voorgesteld, waarna we onszelf nog eens in het engels mochten voorstellen. Was wel grappig en we hadden ook wel het idee dat we met open armen werden ontvangen. Natuurlijk spreken er maar weinig van de kinderen engels, maargoed, daar komen we enigszins uit.
Aan iedere maaltijd gaat een gebed vooraf. Ook na afloop van de maaltijd wordt er met z’n allen gebeden. Ik denk dat wij hier helemaal bekeerd van terugkomen.

Die avond gingen we ons voor het eerst met een mandibakje wassen. O MIJN GOD, wat is dat koud! Nou moet je je voorstellen: het is buiten zo’n 30/35 whatever graden en dat water is voor mijn gevoel gewoon -10 graden. Je laat een bak volstromen met water en gooit jezelf vervolgens met een mandibakje nat met dat koude water. Niet echt heel relaxt.

De volgende ochtend werden we voorgesteld aan Maria en Wawan. Het was wel leuk om deze mensen uiteindelijk eens in het ‘echt’ te ontmoeten, na zoveel mailcontact! Omdat het maandag was, begon om 8 uur het gebed (verrassing!). Nou moet je je indenken dat ik uberhaupt nog nooit gebeden heb, behalve de avond ervoor en die ochtend bij het ontbijt. Laat staan dat ik hier een half uur/drie kwartier voor uit trek. En dan is het hier ook nog in het indonesisch. TOF!

Na afloop van het gebed kregen we een rondleiding van Wawan, die overigens vrij goed engels spreekt, net als Maria. Toch wel fijn, aangezien onze Indo kennis niet veel verder rijkt dan een aantal woordjes die we hebben geleerd. Wawan is de projectleider van het drie weken durende programma dat wij gaan onderzoeken.
Na voorgesteld te zijn aan 70 man aan personeel, was ik de meeste namen allang weer vergeten.
Bij de fysio aangekomen, hebben wij ons zelf voorgesteld en ons plan met betrekking tot het onderzoek uitgelegd. Voor ons gevoel drong het niet echt door, dus we hebben het meerdere malen herhaald. Toen scheen het wel duidelijk te zijn.
Om 11 uur zouden we beginnen. Dus wij, met alles in de aanslag, om er vervolgens achter te komen dat ze hier qua fysiotherapie toch wel behoorlijk achterlopen. My god. We hebben echt de meest bizarre dingen gezien. Technieken die volledig achterhaald zijn of zelfs verkeerd zijn naar mijn idee, om maar te zwijgen over de hygiëne! Ook kregen wij steeds de vraag of wij andere ideeën hadden. Ja uh, hallo, daar komen we toch niet voor?!
Zo hebben wij een aantal dagen doorgeleefd, totdat we besloten dat het zo toch niet ging werken.
Halverwege de week heb ik hierover met Maria gesproken. Zij begreep het gelukkig allemaal, aangezien zij zelf voor 6 jaar in Australie heeft gestudeerd. Zij legde uit dat westerlingen altijd als de slimste en rijksten worden gezien, zelfs als die nog niet zijn afgestudeerd. Wisten wij natuurlijk wel al, maar het is goed om het ook van iemand te horen die hier middenin zit. Het was een goed gesprek.

Vandaag is Wawan, onze projectmanager, naar ons toegekomen om ons probleem te bespreken. Hierna heeft hij nogmaals met de fysiotherapeute, Lily, gesproken over ons doel. Nu begrijpt zij hopelijk beter wat wij hier komen doen. Maman, de andere fysiotherapeut, die overigens nauwelijks aanwezig is omdat ie zogenaamd aan het studeren is, scheen hier al van op de hoogte te zijn.

Wat ons naast de rest nog op viel was dat de fysio het al zwaar had met 7 patiënten op een dag. Wij zeggen er natuurlijk niet bij dat wij er in Nederland soms wel 15 tot 20 per dag zien zien!
De kindjes, die afgelopen maandag zijn aangekomen zijn wel allemaal super leuk. Het zijn allemaal kinderen met Cerebrale Parese. Mocht je niet weten wat dit is, GOOGLE!
Allereerst heb je Aquila. Die naam onthielden wij vrij snel, doordat de naam ongeveer 20 á 30 keer per behandeling wordt genoemd op een zangerige toon (‘AQILAAAAAAA’). Dit is een meisje van drie met de ontwikkeling van een kind van een maand oud. Haar nek stabiliteit is te vergelijken met die van een pasgeboren baby. Haar hoofd beweegt van slotstand naar slotstand, dus van volledige flexie naar volledige extensie. Af en toe ben ik echt bang dat dat nekkie breekt tijdens de behandeling! Er wordt nou niet echt heel voorzichtig mee omgegaan.
Als tweede heb je Ridho/Jihad. Dit is een jongetje van 11 met een hemiparese en een aandachtsprobleem. Bij hem is extreem duidelijk te merken wanneer zijn aandacht erbij is en wanneer hij ‘offline’ staat. Hij is overduidelijk wel slim, want je ziet hem goed kijken naar wat hij doet. Echter, wanneer hij ‘offline’ staat, komt er niks uit zijn handen. Je ziet hem evengoed wel kijken naar hetgeen hij moet doen. Naar mijn idee wordt hij nogal overprikkeld door de fysio, aangezien hij iets van 50 commando’s per minuut krijgt. Wat wel heel leuk is aan Jihad, is dat hij enorm op zoek is naar complimentjes. Als hij iets goed doet, kijkt hij ons altijd aan in afwachting van een complimentje. Als we heb die geven krijgt ie een big smile op zijn gezicht, die mij echt doet smelten haha!
Daarnaast hebben we ook nog Selly, een meisje van negen met een quadriplegie en autisme. Met haar hebben we nog maar weinig contact gehad, mede natuurlijk door haar autisme. Wat mij wel opvalt is dat zij altijd extreem vrolijk is en de hele tijd kletst.
Als 4e is er Rahma, een meisje van 12 met een aandachtsstoornis en een quadriplegie. Dit meisje is ook altijd heel vrolijk en begrijpt ook goed wat haar wordt verteld.
Last, but not least heb je Gita. Dit is een meisje van 7 en ontzettend bijdehand. Ondanks dat we dus maar een paar woordjes Indo kunnen, kunnen we met haar aardig uit de voeten. Ze is heel grappig en spant soms enorm met ons samen! Ook vind ze het leuk om je af te leiden als je bijvoorbeeld de bal in je hand hebt. Ze wijst dan naar ergens achter je en zegt ‘apa?!’ (wat is dat?!) en slaat vervolgend de bal uit je handen. Super grappig. Daarnaast maakt ze constant foto’s met haar telefoon en kijkt ze graag mee als je ’s avonds ergens zit te skypen.

Wat qua fysiotherapie blijkbaar heel gewoon is, is dat je patiënten gerust een uur of twee kunt laten wachten. Iedereen, soms wel 3 kinderen met moeders zijn dan in de fysioruimte. Tussendoor kun je als fysio dan ook wel gerust een half uur niet aanwezig zijn in de ruimte, of 10 minuten lang berichtjes sturen met je telefoon. Die ouders wachten wel hoor! En zelfs als je met een behandeling bezig bent kun je gerust even naar je telefoon lopen omdat je een berichtje krijgt. Vervolgens kun je zelfs een heel telefoon gesprek gaan houden.

Daarnaast merken we dat dat er op PRY, in iedergeval bij de fysio, veel uiterlijke schijn is. Zo zijn er de afgelopen week al 2 grote groepen met voornamelijk vrouwen (duidelijk met geld) langs geweest bij PRY. Deze groepen zijn over het algemeen sponsers, dus die moeten natuurlijk wel even zien hoe ‘zielig’ alle kindjes hier zijn. Ik noem het een beetje aapjes kijken. Soms is het net alsof deze mensen een museum komen bezoeken. Van de week waren we al 2,5 uur bezig met de behandeling van Gita (de kinderen krijgen gemiddeld een uur lang behandeling, dit was blijkbaar een uitschieter) en ze mocht eigenlijk al terug naar haar kamer. Maar toen kwam er dus een groep met belangrijke vrouwen binnen. Ja, blijf nog maar even. Gita werd natuurlijk door al die mensen op de foto gezet. Wat toen wel grappig was was dat Gita haar telefoon pakte en tegen ons het gebaar maakte dat we niks mochten zeggen. Vervolgens ging zij zelf heel opzichtig foto’s maken met haar telefoon van die mensen. Ze vond het zelf maar wat grappig, wat natuurlijk hilarisch was hahaha
Na drie groepen mensen mocht ze dan toch eindelijk weg.
Wat ook veel gebeurt tijdens een behandeling is dat er foto’s worden gemaakt van wat de fysio aan het doen is met het kind. Niet om vooruitgang vast te leggen ofzo, maar puur voor de sponsors. Echt, wat een andere wereld!

Al met al was het voor ons een zeer vermoeiende week, vooral dus omdat wij zoveel dingen hebben gezien waarvan wij echt dachten ‘WAT?!’. Daarnaast liggen onze bedden niet echt geweldig, onze matrassen zijn van een soort van schuimrubber. Dit met als gevolg dat je ongeveer binnen een minuut op de bodem van je bed ligt. Daarnaast is PRY dan wel een christelijk centrum, de musholla (oftewel: de moskee) staat hier, naar mijn idee direct naast. ’s Ochtends om 5 uur wordt ik, ondanks oordoppen, standaard wakker van die freakin moskee. Echt, ik wordt er een beetje leip van. Ook overdag kan ik er nog niet helemaal aan wennen.

Zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen lezen, heeft dit verhaal niet echt een chronologische volgorde. Dat komt doordat we nogal wat hebben meegemaakt afgelopen week, al hebben we naar ons idee bijna niks gedaan. We moesten echt even bijkomen, vandaar dat Hanneke en ik donderdag avond even heerlijk hebben gezwommen in het zwembad bij PRY, dat overigens niet wordt gebruikt voor therapie. Heerlijk gezwommen onder een sterrenhemel, waardoor we toch wel even weer besefte dat het wel echt een andere wereld is dan in Nederland. Gelukkig wel een beetje kunnen ontspannen.

We zitten nu in een hotel in Yogya, om (nu al!) even te ontsnappen aan de dagelijkse routine. Het is echt erg, we zijn net twee weken in het buitenland en verlangden alweer naar ‘gewoon’ eten, aangezien we in PRY dus drie keer per dag rijst met iets eten. Gister avond hebben we dus op Jalan Marlioboro pizza gegeten, waar ik nog steeds vol van zit! Jalan Marlioboro is de grootste winkelstraat van Yogya, maar vandaag gaan we het nog een beetje verkennen. Er schijnt vanmiddag rond 16.00 een carnevals optocht te zijn en die gaan we natuurlijk even bewonderen.
Ons hotel zou overigens maar 10 minuten met de auto zijn vanaf Jalan Marlioboro. Toen we met de taxi hierheen reden, bleek dat 20 minuten te duren. Aangezien de afstand van jalan Marlioboro naar ons hotel maar 5 kilometer was volgens de hotelbazen, besloten we de terugweg te gaan lopen, aangezien het half 9 was en dus donker. Hier deden we echt welgeteld een heel uur over. Ja ja, met afstanden en tijden nemen ze het hier dus ook al niet zo nauw.
Ach, het is allemaal heel anders dan Nederland, maar dat kan ook bijna niet anders.

We hopen alle drie dat we aanstaande maandag weer fris kunnen beginnen en het allemaal wat meer zijn beloop te laten gaan. Nu ga ik nog even 2 dagen genieten van mijn vrije tijd!

Sampai Jumpa xxx