Nieuwe week, nieuwe kansen

Selamat siang!

Zo, de derde week is alweer voorbij! Het zogenaamde carneval wat zou zijn op jalan Malioboro was er natuurlijk niet... Wat zijn we ook naïef haha! Maargoed, leren we ook weer van ;-) Wel heerlijk genoten van red dragonfruit.. Fruit kun je toch wel heel snel missen! Hierdoor waren wij natuurlijk wel weer het plaatselijke carneval, blanke mensen die dat eten!

’s Avonds weer terug naar PRY, waar we op maandag weer aan de slag gingen. Dinsdag waren we alweer vrij, omdat het een nationale feestdag was. Wat productieve dingetjes gedaan, helaas wel erg weinig van het weer kunnen genieten.. Maar dat komt nog wel!
De rest van de week hebben we voornamelijk geobserveerd, vooral ook omdat de fysiotherapeute beter begreep wat we nou eigenlijk kwamen doen. Tussendoor hebben we nog wat van onze eigen dingen uitgeprobeerd, met name bij Ridho/Jihad. Hij heeft duidelijk een andere aanpak nodig tijdens zijn behandeling, dus wij hebben, toen de fysio even weg was, wat dingen met hem uitgeprobeerd. Zo merkten wij dat hij met een hele basale uitleg (namelijk: onze basale indonesische woordenkennis) veel beter begreep dan 300 opdrachten per minuut. Ook zou zijn moeder zich veel minder met de jongen moeten bemoeien, want hij kan het namelijk wel! Het duurt alleen wat langer dan anders.. Wel triest om te zien! Stiekem ga ik hem mee naar huis nemen denk ik ... Haha!

Ik merk wel dat ik steeds meer begin te wennen aan de manier van fysiotherapie en uberhaupt de vorm van zorg die hier wordt gegeven. Ik leer het te accepteren, hier kunnen wij immers niks aan veranderen. Dit maakt ook dat het onderzoek voor mij minder moeizaam verloopt, wat natuurlijk ook wel prettig is. Het nadeel van observeren is wel dat je het merendeel van de dag zit. Na een half uur weet ik al niet meer hoe ik moet zitten! In de loop van de tijd hoop ik toch dat we wat meer kunnen gaan doen.

Gedurende de week is het internet op PRY nogal vervelend geweest, zo loaden foto’s bijvoorbeeld heel langzaam up en valt het internet regelmatig uit.

Aan het einde van de week besloten we weer naar het guesthouse te gaan waar we, voordat we naar PRY gingen, waren geweest. Hier hadden we immers internet, een douche en niet geheel onbelangrijk: internet.
We zijn hier niet met de taxi naar toe gegaan, maar met het LOKALE VERVOER! Nou moet je je het volgende voorstellen: het zijn zwarte mini-van’s die in Nederland al 50 jaar zijn afgekeurd. De banken vna het busje vielen dan ook half uit elkaar, er brandde drie rode lichtjes op het dashboard van de bestuurder (geen remmen, geen airbag etc...) en een niet werkende snelheidsmeter. Wat wil je ook als je vervoer zo’n 25 euro cent kost...
We moesten uitstappen bij een druk kruispunt. Het enige is.. Alle wegen en dus ook kruispunten zijn hier druk! Uiteindelijk zijn we uitgestapt bij een toch wel erg druk kruispunt, wat ook meteen de goede bleek te zijn! Hier stapten we over op de TransJogja, een soort stadsbus wat er iets veiliger uitziet dan de mini van’s. Voor 3000 IDR (zo’n 25 euro cent) kun je hiermee heel Jogjakarta mee rondreizen. Nou moet je je wel bedenken dat de stoeltjes niet echt gebouwd zijn op westerse mensen. Op een gegeven moment werd de bus wel erg vol en kwam er ook een oud mannetje bij. Ik dacht; ik laat dat oude mannetje wel zitten. Hij was me erg dankbaar. Ik had me alleen zelf niet ingedacht dat de wegen in indonesie natuurlijk niet zo goed zijn en dat chauffeurs niet zo voorzichtig rijden. Ik heb dus het merendeel van de busrit m’n armspieren goed getraind! Haha

Uiteindelijk kwamen we uit waar we moesten zijn, namelijk Jl. Malioboro. Hier hebben we bij het postkantoor wat postzegels gekocht en nagevraad wat het kost om pakketjes te versturen. Hierna met de taxi verder naar Wisma Gajah. We hadden de taxichauffeur de opdracht gegeven om de meter aan te zetten (sinds we dat nu bijna elke keer doen, omdat dat goedkoper is), maar halverwege merkte ik dat die helemaal niet aan stond. Ik zei dit tegen de taxi chauffeur, maar hij reageerde hier alleen maar lacherig op. Bij het guesthouse aangekomen, bleek dat we 20000 moesten betalen. Wij gaven hem maar 15000, waar hij obvious niet zo blij mee was haha! Moet ie ons maar niet proberen te naaien!

’s Avonds weer heerlijk pizza gegeten. Het is toch wel fijn als je wat variate binnen je voedingspatroon kan aanbrengen. Doordeweeks bij PRY hebben we eigenlijk altijd hetzelfde, namelijk tofu, rijst en iets van (pedas) groente. Niet veel variatie, het smaakt ook allemaal een beetje hetzelfde. In de weekenden proberen we dus met name dingen te eten die we anders niet eten, zoals groente en fruit.

De volgende dag maakten we tijdens ons ontbijt kennis met twee mannen die Nederlands spraken. De jongere man was duidelijk een Nederlander, de andere man woonde op Java. De jongere man had een aparte manier van grapjes maken, waardoor wij niet precies wisten wanneer ‘ie nou iets meende of niet. Anyway, zij vertelde ons over een batikfrabriek/winkel verderop in de straat. Dit scheen wel leuk te zijn om naar toe te gaan. Ook vertelde zij ons over Kota, wat een zilverwinkel zou zijn. Aangezien wij nog niet echt vastomlijnde plannen hadden, besloten we hier gewoon naar te gaan kijken.
De batikfabriek zat zo’n 800 meter van ons hotel af. We kwamen bij de winkel binnen, waar, voor mijn gevoel, het hele personeel op ons stond te wachten. Wij liepen wat rond in de winkel, waar ik ineens het fabriekje zag. Ik vroeg aan een vrouw van het personeel, die overigens redelijk nederlands sprak, of we daar konden kijken. Dat kon en dus werd ons het hele proces van batik getoond. Ook lieten ze ons het verschil tussen gedrukte (met stempels) en handgemaakte (met de hand getekend en vervolgens overgetrokken met was) batik zien. Heel leuk! Later kwamen we er pas achter dat wij waarschijnlijk via de ‘verkeerde’ ingang waren gegaan, omdat na ons er ineens hele busjes met toeristen eerst in het fabriekje werden ‘gedumpt’ en vervolgens in de winkel uitkwamen. Door onze manier van lopen, had ik een veel minder commercieel idee bij de hele winkel, dat was wel leuk.
Hierna zijn we met de taxi, vanaf het guesthouse, naar kota gegaan. Dit bleek een hele straat te zijn (Jalan Kotagede) met zilver. Hier zijn we ook overal via de ‘verkeerde’ ingang naar binnengekomen, eigenlijk de niet-toeristische route. Wel grappig om dat allemaal precies andersom mee te maken! Tussen de middag hebben we lekker Mie Goreng gegeten en heerlijke drankjes gedronken bij een restaurant op Kotagede en hierna zijn we weer naar Wisma Gajah gegaan.

Voor die avond hadden we namelijk een Ramanyana dansvoorstelling geboekt! Om 18.15 werden we opgehaald door een (best wel mooi) busje die ons naar een restaurant bracht, wat bij de voorstelling zat. Bij het restaurant hebben we lekker Indo gegeten met sate ayam.
Om 8 uur begon de voorstelling. Het verhaal van de Ramanyana wordt hier in alle vormen verteld, zowel in het Wayang spel als in dansvoorstellingen. Het is een vorm van Romeo en Julliet, zoals het ons werd uitgelegd. Het verhaal kregen wij nog vóór de voorstelling op papier, zodat wij het konden doorlezen. Het verhaal duizelde me een beetje, met name door de vele verschillende namen. Tijdens de voorstelling begreep ik het verhaal dan ook niet helemaal. Ik vond het wel heel leuk om de traditionele dans een keer te zien! Het voeten- en handenwerk, zo knap! Ook lopen de vrouwen constant met een soort van sleep tussen hun voeten, waarover ik al 10x zou zijn gestruikeld. Maargoed, al met al een erg leuke dag gehad!

De volgende dag gingen we naar ViaVia. Dit is een soort van bar/restaurant, waar ook cursussen werden aangeboden voor het maken van batik en zilverbewerking. ViaVia bleek gewoon in het verlengde van onze straat te zitten, dus dat hadden we zo gevonden. De cursussen bleken echter minimaal een dag van te voren te moeten worden geboekt, dus dat kunnen we mooi voor een andere week bewaren!
Bij een soort van reisbureau hebben we een tour geboekt naar Gunung Bromo, voor over 2 weken (29 en 30 maart). Die vrijdag zijn we vrij (is het dan goede vrijdag?), dus dat vonden wij een mooie gelegenheid!

Hierna wilde we naar het strand. Hiervoor moesten we weer met een plaatselijke bus, die wel iets groter was dan de zwarte mini van’s. Ze waren echter wel net zo gammel, haha!
Binnen ongeveer 3 kwartier kwamen we aan bij het strand: Parangtritis beach! Dit was een heel wijds strand, met zand dat veel donkerder is dan in Nederland. Andere opvallende dingen: mensen zwemmen hier met kleding en er zijn (zoals gewoonlijk) bijna geen blankelingen (zoals ik ons graag noem). Wij waren dan ook weer de grootste attractie en ook hier werden we (ongevraagd) op de foto gezet.
Ik besloot dat ik wel zin had om even te zwemmen. Dat was wat, omkleden op een strand in Indonesie! Ten eerste wordt er door de gehele bevolking naar je gekeken + je moet alles aan en uit trekken. Handig!
De zee hier heeft overigens een heftige stroming. Daarom is het verboden om te zwemmen. Ik heb dus ook niet echt gezwommen, maar de zee heeft me wel een aantal keer onderuit getrokken haha!
Heerlijk verfrissend was het wel :) Na twee en een half uur besloten we weer terug te gaan, en we waren alle drie, al dan niet, vrij erg verbrand. Jammer weer....

De terugweg moesten we ineens overstappen van het ene gammele busje op een ander gammel busje. Ons eerste busje was kennelijk TE gammel. In tweede busje was het mega druk, waardoor Renée voorin mocht (zonder gordel, airbag, met een losse stoel + zitting en zonder dashboard) ik op een stoeltje zonder enige vorm van beenruimte (hoe dan?!) en hanneke op de motor (warm!). Onze chauffeur begreep ook niet helemaal waar we uitmoesten stappen toen we dat vroegen. Uiteindelijk zijn we dus te laat uitgestapt. We wilde nameliijk bij Milas eten. Milas werd ons aanbevolen door de Nederlander die ons vorige week bij Malioboro aansprak en door de Lonely Planet van Hanneke. Dus toen maar een stukje lopen. Deze keer bleken mensen echter bereid ons te helpen, zonder hier iets voor terug te hoeven. Hoe ideaal!
Na wat gezocht te hebben, vonden we Milas uiteindelijk ergens achter in Jl. Prawirotaman 1 (Wisma Gajah zit op Prawirotaman 4). De entree leek niet echt op een entree, waardoor we niet meteen doorhadden waar we moesten zijn. Toen we binnen kwamen was het echter heel leuk. Het was heel tropisch opgezet met houten hutjes en gebouwd in een grote tuin. Toch was het vooral niet te massaal, wat het een erg gezellig gevoel gaf. Hier hebben we echt heerlijk gegeten en gedronken. Doordat Milas een non-profit organisatie was, was het eten ook betrekkelijk goedkoop. Er zat ook een winkeltje bij dat allemaal leuke (en goedkope, zelfs voor indo begrippen) spulletjes verkocht. Wederom een superleuke dag!

Na Milas hadden we vrij snel een taxi gefixt om terug te komen naar PRY. Deze keer met meter 
Hierna nog even geskyped met familie en daarna redelijk op tijd gaan slapen.

Gisteren zijn we weer aan de slag gegaan. Het schijnt dat de ouders deze week de behandeling zelfstandig gaan uitvoeren, zo heeft ook de fysiotherapeute aangegeven. We zijn dus erg benieuwd!
Sinds gisteravond weten wij ook eindelijk wie de mol is, al deden we over 2 afleveringen wel 3 uur..

Vanmorgen zijn er weer hele universiteiten komen kijken bij de fysio, zo fijn. Erg chaotisch voor alle kinderen. Kortom: Beetje boel chaotische ochtend en weinig rust voor de kids.

Overigens is afgelopen weekend ons onderzoeksvoorstel eindelijk goedgekeurd, we kunnen dus eindelijk met zekerheid aan de slag!

Ook hier op PRY kunnen we de camera’s trouwens bijna niet ontwijken, er zijn veel mensen die met ons op de foto willen en met ons willen praten. Helaas spreken wij natuurlijk weinig Bahasa en zij weinig engels, maar dat zorgt vaak voor grappige situaties!
We merken wel dat er veel over ons gepraat wordt. Soms vangen we woorden op van wat er wordt gezegd, dus dat is wel grappig. Zij snappen namelijk helemaal niks van Nederlands haha!


Nog even iets over de winkels hier: net als in Nederland zijn hier winkelstraten. Deze zijn echter wat anders ingedeeld. Er zijn namelijk aparte winkelstraten voor dezelfde soort winkels. Zo heb je bijvoorbeeld in ons deel van jl. Kaliurang heel veel Laundry rooms, verderop in de Kaliurang alleen maar tandartsen en een stukje verder alleen maar huisarten. Jalan Kotagede was dus de zilverstraat en ik denk dat Jl Malioboro de straat is van de batik. Wel heel grappig, maar niet echt goed voor de concurrentie natuurlijklijk haha!

Ik merk aan mezelf dat ik steeds meer begin te wennen aan de indonesische mentaliteit en cultuur. Ik kan er echt van genieten om in bijvoorbeeld zo’n local busje te zitten en en naar buiten te kijken. Ook de mensen zijn erg vriendelijk en over het algemeen behulpzaam.

Dit was het verslag dan over afgelopen week. Zoals te lezen is, met name een beschrijving over de weekenden, aangezien er doordeweeks niet zoveel verschillends gebeurt. Voor volgende keren hoop ik hier meer over te kunnen schrijven!

Foto's komen er ook aan!

xx