Een weekje bali, twee weekjes bali

Bali
Ons weekje op Bali begon op zondag 30 maart. Hier hebben we een nachtje geslapen in Gilimanuk, zoals in mijn vorige verslag te lezen is. De volgende dag wilden we naar Cekik, omdat we hadden gelezen dat we mooi konden snorkelen bij Tamam Nasional Bali Barat (Nationale Tuin, West Bali) bij Labuan Lalang. Bij ons hotel probeerde we vervoer te regelen om hier naar toe te komen en vervolgens naar Tanah Lot. Het kostte even wat moeite om dit te regelen, maar uiteindelijk regelde een mannetje van het hotel een ‘friend of mine’, een driver van een (betere) minivan, waar alleen de achterbak klep niet echt makkelijk open ging. Na wat miscommunicatie over waar we nou precies moesten zijn, kwamen we aan bij de haven, Labuan Lalang. Hier hebben we snorkel-equipment geregeld en een bootje die ons naar Menjangan island, een onbewoond eiland, zou brengen. Het mannetje dat ons begeleidde heette Wayan, wat in Bali staat voor ‘eerst geborene’. De boottocht naar Menjangan was voor ons echt een ontspan-momentje. We kwamen helemaal tot rust op het bootje. Wayan leidde ons eerst naar een plek waar we het water in gingen. Hanneke vond het nog wat eng, maar hij begeleidde haar goed in het water. We hebben hier, ondanks dat het meeste koraal dood is, mooie dingen gezien, waaronder Nemo-visjes!! Superleuk. Ik heb foto’s kunnen maken met mijn onderwatercamera. Nog geluk dat ik die van te voren had gekocht, want Wayan wilde natuurlijk wel foto’s voor ons maken met zijn camera, maar dat koste weer 150.000 IDR (zo’n 15 euro). De foto’s kun je natuurlijk bij dit verslag bekijken!
Hierna zijn we weer teruggevaren en hebben we wat gegeten. De driver had in de tussentijd een verbeterd busje gehaald, aangezien zijn achterklep het dus niet deed. Dit busje was zeker luxer, wat wel zo prettig was, aangezien we nog een uur of 4 moesten rijden tot we bij Tanah Lot zouden zijn.
De busrit verliep goed, alleen had de driver een CD met maar 4 liedjes en stond deze gedurende de gehele rit op repeat. Je kunt veel over Indonesiers zeggen, maar ze hebben echt geen muziek-smaak!
Rond half 7, toen de zon al onder was, kwamen we aan bij Tanah Lot. Hier waren hele dure hotels, maar uiteindelijk vonden we, dankzij onze driver, een goed (en goedkoop!) hotel achter de poortjes waar entree moest worden betaald voor de toegang tot Tanah Lot. Deze entree was op dat moment echter al dicht, dus we hoefde hiervoor niks te betalen!
De volgende dag zijn we naar Pura Tanah Lot gegaan. Pura staat voor tempel, zoals er op Bali vele zijn. Tanah Lot is een tempel die op een rots in zee is gebouwd. Wat een indrukwekkende tempel is dat zeg! Bij vloed is de rots volledig omgeven door water en met eb kun je de tempel bereiken. De tempel zelf mag echter alleen worden betreden door Balinezen.
Bij Tanah Lot hebben we zelf nog goede plekjes gevonden om even helemaal zen te worden. Dit is prima gelukt, ondanks dat Tanah Lot dus vrij toeristisch is. ’s Avonds hebben we nog 2 ceremonies bijgewoond en hebben we natuurlijk de zonsondergang bij Tanah Lot bewonderd. Zo mooi!
Bij Tanah Lot voelde Hannah en ik ons niet helemaal lekker, vooral heel slap en ik had een beetje last van griepverschijnselen. De volgende dag zijn we doorgegaan naar Ubud. Dit hebben we wederom met vervoer vanuit het hotel geregeld, aangezien dit voor ons goedkoper is dan met het plaatselijke vervoer te gaan. Bij het plaatselijke vervoer betaal je namelijk per persoon en bij eigen vervoer betaal je alleen een prijs voor de afstand.
Ubud is een heel leuk stadje, waar veel toeristen zijn. Geen toeristen uit Indonesie, maar echt toeristen uit het buitenland. We bevonden ons dus ineens weer tussen allemaal blanke mensen. Vooral Hanneke was hier blij mee, haha! We hebben een beetje door de straten gelopen en in ons hotel gerelaxt. De volgende dag was Han niet zo lekker en bleef op de kamer. Renée en ik zijn op pad gegaan en weer wat rondgelopen in de omgeving. We zijn naar het Monkey Forest geweest, een park wat vergelijkbaar is met de Apenheul. Er lopen allemaal makaken rond, die mensen ook willekeurig beklimmen. Renée was niet zo’n fan van dit idee, maar uiteindelijk is er niks gebeurd. Ik heb er heel kort een op m’n been gehad, maar blijkbaar vonden ze eten veel intressanter (al snap ik écht niet waarom, haha). Omdat Hanneke zich niet goed genoeg voelde, zijn Renée en ik ’s avonds samen naar een Kecak-voorstelling geweest. Kecak verteld natuurlijk weer het Ramanyana verhaal, waar ik nog steeds weinig van snap. Wat het verschil is met de vorige voorstelling is dat tijdens de voorstelling er zo’n 50 mannen om een soort van totem zitten en allemaal een verschillend geluid maken, waardoor er een soort lied ontstaat. Heel leuk! We hebben ook nog een fire-dance gezien hierna, dit wordt uitgevoerd door een man die verkleed is als paard. Deze persoon loopt over hete kolen en schopt dit heen en weer.
De volgende dag voelde Hanneke zich nog niet beter, maar toch zijn we verder gegaan naar Padangbai. Dit is een stadje aan zee, waar eigenlijk niet zo gek veel te beleven is. Om deze reden besloten we de volgende dag een bootje te huren en hiermee naar Nusa Lembongan, een eiland, toe te gaan. Dit scheen een mooi, rustig eiland te zijn, waar geen gemotoriseerde voertuigen rond zouden rijden. Hier kwamen we rond 12 uur aan, waarna Hanneke vrijwel direct naar de hotelkamer ging, omdat ze zich zo naar voelde. Renée en ik hebben wederom de stoute schoenen aangetrokken en een scooter gehuurd! Ik zou rijden en Renée zat achterop. Niks geen gemotoriseerde voertuigen, want we waren zeker niet de enige met een scooter en er waren zelfs wat auto’s. Anyway, de scooter rit was erg leuk! We hebben nog gesnorkeld bij Mushroom Bay, dat bekend staat om zijn mushroom-vormige koraal. Hier hebben wij echter niks van gezien, aangezien we in vaarwater snorkelde, waardoor het water niet zo helder was. Waarschijnlijk als we verder op zee waren geweest, dat we meer hadden gezien, maarja!
’s Avonds hebben we gegeten bij ons hotel, wat letterlijk aan de zee was gebouwd. Weer even een zen-momentje ingelast dus. Hanneke leek die avond iets op te knappen. Ik voelde me goed, ondanks dat ik ongelovelijke jeuk en uitslag had, wat gelukkig uiteindelijk een bijwerking bleek van paracetamol, die ik bij Tanah Lot had geslikt.
Omdat er voor de rest weinig te doen was op Lembongan en we terug naar het vaste land moesten, omdat de week al bijna ten einde was, namen we de volgende dag een ‘fast-boat’ naar Sanur. Binnen een half uur waren we inderdaad al in Sanur.
We moesten Hanneke half van de boot afslepen, ze hing erbij als een dood vogeltje. Nadat we wat hadden gegeten gingen Renée en ik op zoek naar een hotel en probeerde we hierna Hanneke hiernaar toe te zeulen. Ik werd echter met klem geadviseerd door een Belgische mevrouw dat we naar een dokter zouden gaan met Hannie. Dit hebben we dus maar eerst gedaan. Hanneke haar bloed werd onderzocht en de uitslag was duidelijk: Dengue! Renée en ik konden alleen nog maar denken: dit is niet goed, dit is niet goed! Hanneke maakte er weinig van mee, zo zwak was ze. De dokter zei dat we zo niet konden gaan vliegen en dat Hanneke naar een ziekenhuis moest. Wij dus naar een ziekenhuis, waar Hanneke werd opgenomen. Renée en ik hebben hierna nog de vliegtickets voor de volgende dag moeten cancelen en alle instanties geïnformeerd over wat er aan de hand was.
Hierna zijn wij nog een week extra in Sanur verbleven. Wij in een hotel, Hannie in een ziekenhuis. Gelukkig was het een heel goed ziekenhuis, waar goede zorg werd geleverd. Wij zijn elke dag bij Hannie langs geweest om haar een beetje op te fleuren. Gedurende de week werden Han haar bloedwaardes slechter, maar stegen uiteindelijk gelukkig ook weer.
Wij hebben een weekje geprobeerd te ontspannen in Sanur, wat wisselend is gelukt. Het ziekenhuisbezoek aan Hanneke heeft toch een beetje de dag bepaald, wat natuurlijk helemaal niet erg was, we deden het graag voor haar. Hanneke heeft halverwege de tweede week het besluit genomen terug te gaan met Nederland. Dit zou beter zijn voor haar herstel. Bij Dengue wordt je afweersysteem enorm aangetast en op PRY zou ze zo worden geraakt door weer een nieuwe bacterie. Begrijpelijk, dus we waren blij dat ze voor zondag een vlucht geregeld kreeg door de verzekering.
Wij vlogen zondag om 06.00 en Hanneke pas om 19.00. Renée en ik vonden het moeilijk om Hanneke achter te laten in het hotel bij de airport, omdat ze natuurlijk totaal geen conditie meer had. Gelukkig hebben we via mail gelezen dat alles goed was gegaan richting het vliegveld. Als het goed is is ze net geland!

Renée en ik vlogen terug met een binnenlandse vlucht (domestic). Ik bedacht me, nadat we mijn bagage hadden ingecheckt dat mijn zakmes nog in mijn handbagage zat. Ik ben dus terug gegaan naar de incheckbalie, waar ik aangaf dat ik nog een extra bagage wilde inchecken; dan maar zonder handbagage. Hier werd echter mijn koffer gewoon teruggehaald en kon ik mijn zakmes hierin doen..
Verder hadden we allebei flesjes water bij ons. Geen probleem als je die wil meenemen aan boord joh!
Haha Indonesia right?!

Toen wij gisteren terugkwamen op PRY heerste er best wel een awkward sfeer. Het was duidelijk dat de kids niet begrepen waarom we zo lang weg waren geweest en waarom we ineens weer terug waren. We hebben het aan verschillende mensen uitgelegd, in de hoop dat zij het doorvertellen en natuurlijk vertalen in het Indonesisch. We gaan zo lunchen, dus hopelijk is de sfeer dan wat minderbedrukt.

Dat was het voor nu, tot snel weer!

xxxx