De afgelopen weekjes, incl koninginnedag

Het is echt alweer zooo lang geleden dat ik een verslag heb geschreven; tijd voor een nieuwe dus!
In mijn laatste verslag schreef ik dat we niet echt geaccepteerd werden door de kids op het centrum.
Gelukkig was alles na ongeveer een week weer terug bij het oude; de kids praatte nog steeds achter onze rug om over ons, maar we werden wel weer semi geaccepteerd.

De fysio hebben we nog tig keer uit moeten leggen waarom Hanneke er nou eigenlijk niet meer was. We hebben haar verteld dat Hanneke was gestoken door een dengue-mug, ziek werd en dus terug naar Nederland moest. Uiteindelijk begrijpt zij het nu nog steeds als dat Hanneke dus malaria heeft opgelopen ipv Dengue-fever en dat ze niet tegen het eten kon. We laten haar maar in die waan.
Voor ons nieuwe 3 weken durende programma hebben we trouwens maar 2 kids gehad. Met hele efficiënte therapie ook, met name bij een kind. Dit kind had problemen met het sluiten van zijn mond en het slikken van eten en drinken. Wat doet de fysio? ‘Stimulasi from the chewingmuscles’, oftewel een semi massage van de nek, wang en de bovenlip..

De week dat we terugkwamen van Bali, moesten we gelijk aan de slag voor ons visum. Joko, het mannetje van PRY die over de visa gaat (ofzo), had zowaar alle papieren ingevuld en al klaar liggen voor ons op maandag. Dinsdag zijn we- volledig voorbereid met lange broeken, dichte schoenen en lange mouwen- naar de imigratiedienst geweest. Eenmaal bij de imigratie (waar we ook voor 7000 IDR kunnen komen (met plaatselijk vervoer) ipv voor een schamele 70000 IDR (taxi)) aangekomen, zagen we meteen het chagerijnige hoofd van de bewaker die ons vorige keer had weggestuurd vanwege onze kleding. Na drie keer ons gescand te hebben, besefte hij toch echt dat wij gewoon door mochten lopen. Jammer joh!
We kwamen deze keer alleen om onze papieren en paspoort in te leveren. We kregen een papiertje mee, waarop stond dat we op donderdag terug konden komen om te betalen. Nou goed, wij op donderdag dus weer terug, waar we letterlijk alleen kwamen om te betalen (lees: bij balie 1 ophalen, naar balie 2 lopen en weer terug naar balie 1) en toen mochten we weer vertrekken. Vrijdag weer terug naar de imigratie (hoe bedoel je efficiënt), om ons paspoort incl visum op te halen. Ook werden er pasfoto’s gemaakt. Maargoed: we hadden weer een geldig visum!
Enige is dat we nu nog een keer terugmoeten in mei, voor de laatste paar dagen dat we hier zijn.. Weer de hele procedure af! Maargoed, latere zorg.

In het weekend hebben we een zilvercursus gevolgd, waarbij we onze eigen ring hebben gemaakt! Super leuk, weer zo’n tastbaar resultaat! ’s Avonds hadden we een feestje bij ViaVia, die hun 17 jarige bestaan vierde. Hele aparte types daar – beter bekend als kretek snuivers – en Indo’ers. Die kunnen dus duidelijk ook een goed feestje vieren! Superleuke avond gehad, geslaagde dag dus! De dag hierna was het zo mega-warm, dat we niks hebben gedaan. We hebben ’s avonds wel weer heerlijk bij Milas gegeten, zodat we weer fris aan de week konden beginnen.
HADDEN WE GEHOOPT.
Dinsdag hadden we namelijk bezoek van een MUIS in onze kamer! Renée was echt een heldin en heeft een bakje over hem heen gezet. Gelukkig zijn de indonesische muizen net zoals de Indonesiers, namelijk erg pelan-pelan. Vervolgens is het beest de kamer uitgewerkt door Wawan en Ibu. De volgende dag is het gat in het plafond gedicht, waar waarschijnlijk de muis vandaan kwam. Heerlijk. Nu konden we vast weer ontspannen.
HADDEN WE GEHOOPT.
Niet veel later die week waren we met Hannie aan het skypen toen er ineens een immens grote sprinkhaan onze kamer invloog. Wij natuurlijk gillen, Hannie keihard lachen (wacht maar af, wie het laatst lacht, lacht het best!). Uiteindelijk vond de sprinkhaan het wel een goed plan om op mijn broek te gaan zitten, die over de waslijn hing. Hier ging ie vervolgens ook maar niet meer van af. Ik heb dus maar besloten om m’n broek van de lijn af te trekken, en de sprinkhaan bleef gewoon ‘pelan-pelan’zitten. Fijn. Over m’n broek toen maar een shirt gegooit, vervolgens het gehele zooitje bij elkaar gepakt en van de trap af gegooit. Bleef dat beest er nog op zitten! Na een half uur vond ik het wel welletjes, mede omdat dat beest gewoon weg moest, maar ook omdat ik het een beetje raar vond staan als Ibu mijn kleding onder aan de trap zou zien liggen. Ik ben dus maar naar beneden gegaan en heb net zo lang m’n broek geschud tot ie ervan af lag.
FIJN HOOR, INDONESIE!
Eind vorige week zijn we naar Maria gegaan (de directrice van PRY), met de vraag of zij misschien maandag de 29e bij het gebed kon uitleggen was koninginnedag was, aangezien wij wat tractaties hadden voor de kids op de 30e. Ja nee, geen probleem! Mooi, geregeld dus.

Van het weekend zijn we naar het waterkasteel geweest, waar we ons even in de Efteling waanden. Hierna dachten we via de achteruitgang wel naar de birdmarket te kunnen komen. Inderdaad, DACHTEN we. Wij dus maar weer terug naar het kasteel; dan konden we het vast makkelijker vinden. Ja, jammer dat het kasteel ineens dicht was. Wij dus via een semi-krottenwijk proberen de weg te vinden, de weg vragend in ons beste indo (en het antwoord dus bijna niet verstaan). We werden door 7 mensen (onafhankelijk van elkaar) naar een market gewezen. Na 3 kwartier lopen vonden we het wel weer mooi en besloten een becak te fixen. Deze gaf aan dat de markt bijna dicht ging , dus besloten we maar naar Malioboro te gaan. Op de weg hiernaar toe (in een gemotoriseerde becak!!) zagen we ineens de birdmarket waar we naar opzoek waren geweest. De gehele andere kant op. Nou zullen we dit de Indo’ers niet kwalijk gaan nemen, wij zullen het namelijk zelf vast wel verkeerd hebben aangegeven. Ach, hebben we weer een leuk uitstapje voor een volgend weekend ofzo.

Maandag (gisteren) zaten wij vol verwachting bij het gebed. Het zal nu allemaal verteld worden, don’t worry.
Juist. HADDEN WE GEHOOPT.
Bij het gebed was namelijk geen Maria te bekennen. Natuurlijk niet. ’s Middags naar het kantoor geweest waar Maria ook zit. Die bleek er niet te zijn, die bleek namelijk in SUMATRA te zitten. Oh, goed dat wij het ook weten ja. Wawan bleek hier ook te zitten. Top, niemand die dus echt goed engels spreekt, die het wellicht voor ons kon gaan vertalen. Wij zijn dus zelf met Google Translate aan de gang geweest en vervolgens aan de fysio gevraagd of zij er iets van begreep. Zij heeft het een en ander vertaald en gister avond heb ik het in het Indo aan de kids voorgelezen. Het was wel weer duidelijk dat óf iets verkeerd vertaald was óf dat ik het niet goed uitsprak, want niet iedereen begreep het en natuurlijk was er weer het gebruikelijke gelach. Nouja, whatever, ze zouden het later wel zien. We hadden ons best gedaan.

Vanmorgen hebben we onze oranje kleding aangetrokken: we zijn niet voor niets nederlanders! Wij dus in het oranje naar het ontbijt, waar natuurlijk weer semi werd gelachen. Wij dit genegeerd, toen was het wel klaar.
Rond een uur of 10 zijn wij met oranje limonade, oranje mango snoepjes en met chocolade donuts – met in het midden mango -> ORANJE- en met een Indo vertaling van Koninginnedag, langs de staff gegaan. Dat viel goed in de smaak! Al dachten sommigen wel dat het onze verjaardag was... Maargoed, het was heel leuk. We hadden gisteren bedacht dat we de schoonmakers een donut zouden gaan geven, omdat dit mensen zijn die echt nooit iets krijgen, vaak de overblijfseltjes eten en dus eigenlijk niks hebben. Nou, dat was me toch een goed plan! Die mannetjes waren zo intens blij met onze traktaties, super leuk om te zien! Weer een goede daad verricht en mensen gelukkig gemaakt. Voelt goed!

De kindjes van het schooltje hebben we getrakteerd op oranje limonade, waar vooral de docent ons heel dankbaar voor was, hij bleef maar ‘thank you’ en ‘terima kasih’ zeggen. De kindjes vonden het allemaal lekker, de bekertjes waren helemaal leeg!

’s Middags semi aan het verslag gezeten, de concentratie was even ver te zoeken.

Net hebben we na het avond even – even gauw vóór het gebed – de kids die hier verblijven getrakteerd op de donuts en een glas oranje limonade. Er werd door iedereen dankjewel gezegd en iedereen at het op. Het viel dus in de smaak, haha!

Al met al hebben we een leuke dag gehad en een voldaan gevoel 

We hebben hier nu nog zo’n 3 á 4 weken te gaan, dat hangt een beetje af hoe het met het uitwerken van het verslag verloopt en natuurlijk met de niet zo opschietende indonesier. Aankomend weekend gaan we een leer-cursus doen; iets van leer maken dus! We zijn hier erg benieuwd naar, mede doordat we deze cursus hebben geboekt bij dezelfde touroperator als bij we de tocht naar de Bromo hadden geboekt.. Nog even spannend dus!

Sampai jumpaxx