Bromo
Blijf op de hoogte en volg Marieke
15 April 2013 | Indonesië, Jogjakarta
Het is alweer een tijdje geleden dat ik een verslagje heb getypt. In de tussentijd is er echter alweer een hele hoop gebeurt!
Ik zal beginnen bij het weekend dat we de tour naar de Bromo hadden geboekt. Dit was het paasweekend, dus van 29 en 30 maart. De week ervoor hadden we een hoop gezeur gehad om het wel of niet moeten verlengen van de visa, dus we konden wel wat ontspanning gebruiken. Donderdag ochtend zouden we hydrotherapie geven aan de kinderen die hier op PRY naar school gaan. Na anderhalf uur kwam pas het eerste kind en vervolgens de hele groep (14 kinderen). We dachten dat we het qua tijd nooit zouden redden, aangezien we pas om half tien begonnen en we om half elf alweer klaar moesten zijn. Uiteindelijk ging het allemaal zo snel, dat we na anderhalf uur allang weer klaar waren.
Die middag vertrokken we richting Yogja.
De volgende dag vertrokken we om half 8 in een soort mini-tour van. We zaten samen met een Amerikaans meisje (van wie we haar Lonely Planet hadden geleend), een Italiaans koppel en 8 japanners/chinezen. Nou moet je je voorstellen dat we 11 uur in dat busje moesten zitten, dus beter heb je dan goed reisgezelschap. Nou, de japanners/chinezen waren het daar DUIDELIJK niet mee eens! Echt, wat maakte die mensen een herrie, niet alleen onderling, maar ook alleen. Mensen die duidelijk alleen op de wereld zijn en gewoon tegen je stoel beuken of hun rugleuning zo laag zetten dat ze half bij je op schoot liggen. God wat enig.
Anyways, we kwamen rond 21.00 aan bij ons hotel, waar we voor die nacht zouden overwinnen. Het meest verschrikkelijke hotel van onze reis tot nu toe. Eerst was er natuurlijk weer geen extra bed. Renée en ik hebben hier tig keer om gevraagd in ons beste indonesisch. Werd er gewoon doodleuk gezegd dat er geen extra bed was. Nou, uiteindelijk bleek die er dus wel te zijn. Wij blij. Tenminste, als de omgeving waarin we sliepen niet zo ontzettend vies zou zijn geweest. Vlekken op het bed, muren... Nee, echt geweldig was het niet.
We sliepen in dit hotel met Deedee, het Amerikaanse meisje, drie franse meisjes en twee duitse meisjes. We zouden om half vier worden opgehaald en dus om drie uur opstaan. Werden we ineens gewekt om half 3, blijkbaar werden we dus om 3 uur al op gehaald. Nouja, ook prima right?
We werden met een minivan, die half uit elkaar viel, naar een hoger gebied gelegen, vanwaar we verder zouden rijden met een jeep. Er kwam uiteindelijk letterlijk 1 jeep, waarin alleen de franse meiden gingen. Hierna geen jeep meer gezien, dus na een uur werd besloten om verder te gaan met dezelfde kreupele minivan. Uiteindelijk zaten we met zo’n 20 man in een busje, waar eigenlijk maar ruimte was voor 14 man. Het busje had natuurlijk niet genoeg trekkracht om de hele Bromo op te rijden, maar de chauffeur reed stug door. Dat kwam hem duur te staan, we kwamen namelijk vast te zitten met het busje in een soort van grindpad. Toen mochten we dus gaan lopen. Lees: een klim maken van zo’n 500 meter! Daar werd ik natuurlijk intens gelukkig van, helemaal omdat ik hoogtevrees heb en niet zo’n geweldige conditie.
Uiteindelijk kwamen we toch nog voor zonsondergang op het eerste uitkijkpunt. Prachtig uitzicht! Wel moesten we vrij snel hierna weer naar beneden, omdat we de Bromo zelf ook nog moesten beklimmen. Onderweg werd er natuurlijk ook weer tig keer gevraagd of we op de foto wilden, zoals altijd, haha! Eenmaal beneden was de kreupele minivan zo weer gevonden en reden we verder naar beneden. Hier bleek ineens een jeep te zijn voor ons (wij 3, de duitse meisjes en Deedee). Deze moest echter nog wel keren, wat in het verkeer weer een half uur extra kostte. Toen we eenmaal in de jeep zaten, waren we ongeveer binnen 5 minuten in het gebied onder de Bromo.
Toen begon de klim. Het was een zandpad, wat helemaal naar de krater leidde. Best wel een zware klim dus wederom. De krater op was er de keuze tussen een trap en de helling. Omdat de trap er zo vol uitzag, besloten Renée en ik de helling te nemen, dat zag er namelijk helemaal niet zo moeilijk uit. Als je keek naar de Indo’ers dan. Nou, je ziet duidelijk dat zij er meer ervaring mee hebben. Na tien minuten waren Renée en ik boven. Op de krater was het echter zo druk dat je nauwelijks een voet kon verzetten. Hier hebben we wat foto’s gemaakt van de nog rokende krater en zijn we vervolgens weer naar beneden gegaan. Bij terugkomst had onze jeepdriver ons zo gespot, wat natuurlijk niet al te lastig was met allemaal blanke meiden. Terug bij de plek waar we waren opgepikt met de jeep, was onze half instortende minivan ineens kwijt! Na drie kwartier was die gelukkig ook weer gevonden en konden we weer terug naar ons hotel voor ontbijt. Voor onze doortrip naar Gilimanuk zouden we tussen half 10 en max. 10 uur worden opgehaald bij ons hotel. Om kwart voor 10 kwamen we echter pas aan bij ons hotel. Toen moesten de spullen nog worden gepakt en dus worden ontbeten. Om tien uur stipt was iedereen klaar. Je raad het al: GEEN MINIVAN. Na 5 kwartier wachten en zo’n 10x gevraagd te hebben aan de hoteleigenaar of er nog vervoer kwam, kwam de minivan uiteindelijk aankakken. En wie zaten daar in? De franse meisjes! Zij waren dus zo’n uur eerder dan ons vertrokken en veel later terug gekomen. Zij bleken uiteindelijk hun jeepdriver niet meer te kunnen vinden, vandaar dat ze zo laat waren. Toen konden we gelukkig weer wat begrip opbrengen.
Met de minivan werden we naar een verzamelplaatsje gereden, waar we werden opgehaald met een grote touringcar, om verder te gaan naar Gilimanuk, op bali. De rit duurde zo’n 5 uur en uiteindelijk hebben we de driver kunnen duidelijk maken dat we uit wilde stappen in Gilimanuk. Volgens de Lonely Planet waren er plenty hotels in Gilimanuk. Toen wij uitstapten bij Gilimanuk bleek er echter niks te zijn. Een verlaten haven, waar alleen een douane was. Bij de douane hebben we in gebrekkig Indo (want de mannen spraken NATUURLIJK geen engels) uitgelegd dat we een taxi wilde en een hotel wilde boeken. Uiteindelijk is dit ons gelukt en hadden we een hotel. In dit hotel kon er eerst ook echt geen extra bed worden geregeld, want die hadden ze niet. Na een beetje hulp van de taxichauffeur was dat extra bed er ineens toch wel. Zoals altijd haha. Uiteindelijk konden we toch nog gaan slapen in het nog best leuke hotel.
De rest van het Bali verhaal is nogal groot, deze zal ik dus in een volgens verslag typen, nanti!
xx
Ik zal beginnen bij het weekend dat we de tour naar de Bromo hadden geboekt. Dit was het paasweekend, dus van 29 en 30 maart. De week ervoor hadden we een hoop gezeur gehad om het wel of niet moeten verlengen van de visa, dus we konden wel wat ontspanning gebruiken. Donderdag ochtend zouden we hydrotherapie geven aan de kinderen die hier op PRY naar school gaan. Na anderhalf uur kwam pas het eerste kind en vervolgens de hele groep (14 kinderen). We dachten dat we het qua tijd nooit zouden redden, aangezien we pas om half tien begonnen en we om half elf alweer klaar moesten zijn. Uiteindelijk ging het allemaal zo snel, dat we na anderhalf uur allang weer klaar waren.
Die middag vertrokken we richting Yogja.
De volgende dag vertrokken we om half 8 in een soort mini-tour van. We zaten samen met een Amerikaans meisje (van wie we haar Lonely Planet hadden geleend), een Italiaans koppel en 8 japanners/chinezen. Nou moet je je voorstellen dat we 11 uur in dat busje moesten zitten, dus beter heb je dan goed reisgezelschap. Nou, de japanners/chinezen waren het daar DUIDELIJK niet mee eens! Echt, wat maakte die mensen een herrie, niet alleen onderling, maar ook alleen. Mensen die duidelijk alleen op de wereld zijn en gewoon tegen je stoel beuken of hun rugleuning zo laag zetten dat ze half bij je op schoot liggen. God wat enig.
Anyways, we kwamen rond 21.00 aan bij ons hotel, waar we voor die nacht zouden overwinnen. Het meest verschrikkelijke hotel van onze reis tot nu toe. Eerst was er natuurlijk weer geen extra bed. Renée en ik hebben hier tig keer om gevraagd in ons beste indonesisch. Werd er gewoon doodleuk gezegd dat er geen extra bed was. Nou, uiteindelijk bleek die er dus wel te zijn. Wij blij. Tenminste, als de omgeving waarin we sliepen niet zo ontzettend vies zou zijn geweest. Vlekken op het bed, muren... Nee, echt geweldig was het niet.
We sliepen in dit hotel met Deedee, het Amerikaanse meisje, drie franse meisjes en twee duitse meisjes. We zouden om half vier worden opgehaald en dus om drie uur opstaan. Werden we ineens gewekt om half 3, blijkbaar werden we dus om 3 uur al op gehaald. Nouja, ook prima right?
We werden met een minivan, die half uit elkaar viel, naar een hoger gebied gelegen, vanwaar we verder zouden rijden met een jeep. Er kwam uiteindelijk letterlijk 1 jeep, waarin alleen de franse meiden gingen. Hierna geen jeep meer gezien, dus na een uur werd besloten om verder te gaan met dezelfde kreupele minivan. Uiteindelijk zaten we met zo’n 20 man in een busje, waar eigenlijk maar ruimte was voor 14 man. Het busje had natuurlijk niet genoeg trekkracht om de hele Bromo op te rijden, maar de chauffeur reed stug door. Dat kwam hem duur te staan, we kwamen namelijk vast te zitten met het busje in een soort van grindpad. Toen mochten we dus gaan lopen. Lees: een klim maken van zo’n 500 meter! Daar werd ik natuurlijk intens gelukkig van, helemaal omdat ik hoogtevrees heb en niet zo’n geweldige conditie.
Uiteindelijk kwamen we toch nog voor zonsondergang op het eerste uitkijkpunt. Prachtig uitzicht! Wel moesten we vrij snel hierna weer naar beneden, omdat we de Bromo zelf ook nog moesten beklimmen. Onderweg werd er natuurlijk ook weer tig keer gevraagd of we op de foto wilden, zoals altijd, haha! Eenmaal beneden was de kreupele minivan zo weer gevonden en reden we verder naar beneden. Hier bleek ineens een jeep te zijn voor ons (wij 3, de duitse meisjes en Deedee). Deze moest echter nog wel keren, wat in het verkeer weer een half uur extra kostte. Toen we eenmaal in de jeep zaten, waren we ongeveer binnen 5 minuten in het gebied onder de Bromo.
Toen begon de klim. Het was een zandpad, wat helemaal naar de krater leidde. Best wel een zware klim dus wederom. De krater op was er de keuze tussen een trap en de helling. Omdat de trap er zo vol uitzag, besloten Renée en ik de helling te nemen, dat zag er namelijk helemaal niet zo moeilijk uit. Als je keek naar de Indo’ers dan. Nou, je ziet duidelijk dat zij er meer ervaring mee hebben. Na tien minuten waren Renée en ik boven. Op de krater was het echter zo druk dat je nauwelijks een voet kon verzetten. Hier hebben we wat foto’s gemaakt van de nog rokende krater en zijn we vervolgens weer naar beneden gegaan. Bij terugkomst had onze jeepdriver ons zo gespot, wat natuurlijk niet al te lastig was met allemaal blanke meiden. Terug bij de plek waar we waren opgepikt met de jeep, was onze half instortende minivan ineens kwijt! Na drie kwartier was die gelukkig ook weer gevonden en konden we weer terug naar ons hotel voor ontbijt. Voor onze doortrip naar Gilimanuk zouden we tussen half 10 en max. 10 uur worden opgehaald bij ons hotel. Om kwart voor 10 kwamen we echter pas aan bij ons hotel. Toen moesten de spullen nog worden gepakt en dus worden ontbeten. Om tien uur stipt was iedereen klaar. Je raad het al: GEEN MINIVAN. Na 5 kwartier wachten en zo’n 10x gevraagd te hebben aan de hoteleigenaar of er nog vervoer kwam, kwam de minivan uiteindelijk aankakken. En wie zaten daar in? De franse meisjes! Zij waren dus zo’n uur eerder dan ons vertrokken en veel later terug gekomen. Zij bleken uiteindelijk hun jeepdriver niet meer te kunnen vinden, vandaar dat ze zo laat waren. Toen konden we gelukkig weer wat begrip opbrengen.
Met de minivan werden we naar een verzamelplaatsje gereden, waar we werden opgehaald met een grote touringcar, om verder te gaan naar Gilimanuk, op bali. De rit duurde zo’n 5 uur en uiteindelijk hebben we de driver kunnen duidelijk maken dat we uit wilde stappen in Gilimanuk. Volgens de Lonely Planet waren er plenty hotels in Gilimanuk. Toen wij uitstapten bij Gilimanuk bleek er echter niks te zijn. Een verlaten haven, waar alleen een douane was. Bij de douane hebben we in gebrekkig Indo (want de mannen spraken NATUURLIJK geen engels) uitgelegd dat we een taxi wilde en een hotel wilde boeken. Uiteindelijk is dit ons gelukt en hadden we een hotel. In dit hotel kon er eerst ook echt geen extra bed worden geregeld, want die hadden ze niet. Na een beetje hulp van de taxichauffeur was dat extra bed er ineens toch wel. Zoals altijd haha. Uiteindelijk konden we toch nog gaan slapen in het nog best leuke hotel.
De rest van het Bali verhaal is nogal groot, deze zal ik dus in een volgens verslag typen, nanti!
xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
